Van Vala's, Maria en Hoeders

 

***Van Vala, Maria en Hoeders***

Wanneer ik de auto in wil stappen om 1 van de kids naar de trein te brengen, word ik terug naar binnen gestuurd om Staf en Tas te halen. Blijkbaar komt er een veldtripje aan…

Nadat het nageslacht afgeleverd is, wordt al snel duidelijk welk plaatselijk bos er roept. Ik voel het al eventjes trekken, maar had het een “beetje” weg geduwd. Ook omdat het een plaats is, waar ik blijkbaar willens nillens ga dwalen en de uren weg smelten als sneeuw voor de zon. En ik heb eigenlijk andere plannen, maar dat is uiteraard een detail ;)

Dus ik parkeer netjes bij één van de ingangen en bij het uitstappen hoor ik de Hoeder reeds luid krijsend boven het veld. En als de Hoeder, in dit geval Buizerd, zo roept… dan ga je gewoon.
Ik spreek van de Hoeder, omdat in mijn gevoel bepaalde Helpers ook bepaalde plaatsen echt Hoeden. En omdat ook ikzelf door bepaalde Bondgenoten, waaronder Buizerd, zo ik het toelaat tenminste, word gehoed…

Dus ik loop de ingangen knal voorbij en stap het open gemaaide grasveld in waar een prachtige Wilg aan de overkant me roept. Wanneer blijkt dat ik de roep volg, verdwijnt de Hoeder en wordt het stil. Ik ga Wilg groeten en overal vind ik, net als enkele dagen geleden, kleine veertjes van Buizerd. De kleine veertjes en de vele witte vlekken op de bladeren van de lange begroeiing doen vermoeden dat hier kort geleden vlieglessen door gingen voor jonge Buizerds. Ik dwaal tussen het kreupelhout. Het is zo’n heerlijk lapje waar overduidelijk nooit een mens komt, my favorite…
De veren die ik vind, worden per keer groter en ineens ook anders. Geen Buizerd, maar …. Havik?
Een hele tijd geleden vond ik hier dichtbij al dwalend, op een composthoop notabene, een karkas van Havik, dus ik weet dat hij hier ook woont. Iets verderop komt dan de bevestiging in de vorm van een prachtige handpen… Havik it is.
Ik heb eerder met Havik gewerkt en ik geniet vooral van de specifieke focus die hij brengt, meer nog dan andere Rovers zoals Uil of Buizerd. Ik dank voor het geschenk, dwaal nog wat rond en word uit het bosje gestuurd. Aan de rand trekt Meidoorn aan mijn “pluimen”, hard!  Terecht uiteraard! Het is maar logisch dat ik zelf ook iets achterlaat. En ik hang een plukje van mijn eigen haar in de takken.

Ik stap terug het open veld in en zie van ver al iets liggen… het is zo één van die veren waarvan je luidop “Wauw!” zegt als je ze ziet blinken in de zon… Eén van de grote handpennen van Buizerd. Danku Hoeder <3

 

Nu mag ik dan wel de reguliere ingang gebruiken en ik weet ook waar ik heen moet. Ik ontdekte hier een heel bijzonder altaarplaatsje dat ik sporadisch bezoek, vooral omdat ik liever wil vermijden dat het ontdekt wordt. Het ligt ook een beetje in een “grijze zone” waarvan niet echt duidelijk is of het privéterrein is of niet. Dat het plaatsje door niemand anders “verzorgd” wordt, is ondertussen wel duidelijk.

Ik volg het pad en net wanneer ik aan de ingang van de “grijze zone” kom, zie ik verderop daar iemand staan. Hij is volgens mij foto’s aan het nemen. Teleurgesteld en zuchtend sla ik dan maar af en loop verder op het gewone pad. Nu rechtstreeks naar ginder gaan, is echt not done.
In de verte klinkt de muziek van één of ander dorpsevenement, klinken luide landbouwmachines en hoor ik een ijscocar. Het wereldse zo dichtbij terwijl het magische toch zo trekt. Ik loop verder, sla een zijpad in dat ik niet ken, maar dat volgens mij toch meer richting het altaarplaatsje loopt. Op een bepaald moment word ik tussen de bomen geleid en begin ik herkenningspunten te zoeken want ik dwaalde al vaker rond het plaatsje om het altaar te sieren. In de verte herken ik een bijzondere Ent en van daaruit wat meer naar links… ja hoor… de achterkant van het kapelletje dat ik zoek. Glimlachend ga ik verder, onderweg is er al natuurmateriaal dat in mijn handen springt. Dus nu heb ik ook een minder opvallende toegang gevonden, heel fijn zo!

In het vergeten kapelletje woont een MantelMaria die ik ondertussen al enkele keren bezocht en voorzag van een hele sobere rood fluwelen mantel op haar vraag. Het is pas wanneer ik dit neer schrijf dat ik besef dat het Maria-Hemelvaart was vandaag dus dat het helemaal niet zo gek is dat ze net vandaag aandacht vroeg.
Ik ontdoe het kapelletje van webben, klop de mantel uit en ben aangenaam verrast over hoe ze meer stralend voelt dan de laatste keer. Ze wil de mantel ook niet meer om, vraagt een varenkleed met slierten van kastanjebloesem, vers mos en verse klimop. Het rode fluweel als bedding aan haar voeten. Onderweg wilde er een kei mee waarin ik dadelijk een gezichtje zag en er zitten nog fijne stiftjes in Tas. De Kleine duikt in een kastanjebolsterwiegje voor een heerlijke slaap… Huldrkindje, slaap maar zacht.

En dan is het weer klaar voor Haar.

Ik loop verder en kijk uit naar een Plekje waar ik ongezien kan zitten want ik loop met vragen voor mezelf. Vragen die vragen om stil te zijn zodat antwoorden kunnen komen. Ik vind een prachtige “dradenplek” dankzij klim- en slingerplanten waar ik ongestoord en ongezien kan zitten. Een Wyrd-plek, passend bij de vragen en met een wel heel bijzondere lichtinval.
Ik ga zitten met de veren van Buizerd en Havik in mijn schoot, overzicht en focus uitnodigend. Antwoorden komen voorbij in de vorm van beelden en gedachten. Wanneer ik mijn ogen weer open, is het licht anders en het bos is weer gewoon het bos.

Rond snuisterend zie ik een dubbele tak liggen waarvan 1 helft afbreekt wanneer ik hem op wil pakken. Enkele knakken later sta ik met een Staf in mijn hand. Héél anders en véél lichter dan de robuuste Staf waar ik anders mee loop en waar ik ook heel vaak letterlijk op steun. Deze voelt ieler, fragieler, fijner besnaard, lichtvoetig… De energie voelt vaag vertrouwd… Niet echt Hert, niet helemaal Paard, niet… Eenhoorn! Wat een cadeau! Alweer!

Ik dank de Plek en slenter terug naar de wagen waar ik nogmaals dank voor alles wat getoond werd, waarmee verbonden werd, dat aangeraakt werd, dat aangereikt werd… en dankbaar rij ik met mijn schatten weer naar huis…

 

 

Foto's in de banner. Er zijn geen "voor" foto's van de MantelMaria, dat wou ze namelijk niet...